Op de raarste plekken kom je ze tegen, mensen die je kent. Op tankstations aan de route de soleil, het uiteste puntje van Noorwegen of bij een underground pubcrawl in Berlijn. Blijkbaar lijden alle wegen dus echt naar Rome zoals het gezegde luid. Bepakt en bezakt op weg gegaan, weg van iedereen en dan ineens oog in oog staan met mensen die je vaag kent, wikken en wegen of ze moet groeten of gewoon snel weg moet gaan. Soms kun je die afweging niet eens maken, dan zijn ze al op weg naar jou. Ik weet met mij zelf op dat moment geen weg, wil het hazenpad kiezen, maar kies voor de weg van de minste weerstand. Beleeft schudt je ze de hand, vraagt naar de bekende weg. Jij ook hier, hoe gaat het, dat soort dingen. Wat is dat toch, dat als je iemand in een ver weg oort ontmoet, dat ze dan net doen alsof je de beste vrienden bent. Ik wil hemel en aarde bewegen, ik wil weg, de tijd gaat zo traag als een schildpad, kom ik hier ooit weg, is er een uitweg hier. Ik denk na en zink weg in mijn gedachten.