Het is zwemweer buiten. Tijd om hier eens in te duiken. Ons onder te dompelen in het onderwerp zwemmen. Zoals menigeen heb ik als klein jongetje zwemles gehad. In het begin had ik koud watervrees. Ik bad daarom altijd maar dat het goed zou komen. Gelukkig hoefde je niet bij de les te zijn. Had je meer zin om uit je neus te peuteren dan was daar altijd nog het peuterbad waar je in kon gaan zitten.
Onze badmeester heette meester Marcel. De kwaliteiten van hem als badmeester kwamen al snel boven drijven. Zo dreef hij ons in de eerste lessen compleet tot wanhoop. Het drijven hadden we door deze methode dan ook al gauw onder de knie. Pikte je het niet op dan werd je aan banden gelegd, zwembanden.
Eenmaal af van onze koudwatervrees stonden we al te watertrappelen van ongeduld om eens in het diepe gegooid te worden. Mocht je in het diepe dan was je een echte badboy, althans zo voelde dat op die leeftijd, je wist ook niet beter, daarvoor waren we nog te nat achter de oren.
Wanneer je eindelijk in het diepe zat dan was het zaak daar slagvaardig te zijn, of in ons geval soms nog te worden. Heel af en toe gooide de meester voorwerpen in het water. De bedoeling was dan om in het water te duiken en het tot op de bodem uit te zoeken. Daarna moest je met het voorwerp weer omhoog komen.
Een stapje verder, dan mocht er ook gecrawld worden. Zover kwamen de meesten nooit. Gelukkig zijn er pub crawls om dat verdriet te doen verwateren.