Soms zijn er van die dagen dat je iets leest of meemaakt en dat er innerlijk iets van een heilig vuur begint te branden. Dat je innerlijk zo vol zit van een bepaalde passie dat je niets anders wilt dan de ander aan een spervuur van argumenten onderwerpen. Pas nog was ik er vurig van overtuigt dat brand bier behoorlijk ranzig is. Ik vertelde dit tegen een vriend van mij die erg van brand hield. Wellicht dat ik hem daarom steeds uit de brand moet helpen als hij weer eens de vlam in de pan heeft doen slaan over onzinnige onderwerpen waaraan hij steeds zijn tong brand: gefrituurde vlammetjes bijvoorbeeld. Enfin, bij de discussie over brand bier begon bij ons beiden het vuur te branden. Ik probeerde hem nog met allerlei argumenten te verlichten maar het vuurtje raakte al snel erg opgestookt. Zijn ogen begonnen vuur te spuwen en hij en zijn nieuwe vlam, die al de hele avond aan de brandewijn zat, begonnen mij het vuur aan de schenen te leggen. Met vuurrode koppen begonnen zij aan een vlammend betoog dat brand toch echt lekkerder was dan menig andere bier. Het voelde voor mij als of ik door een vuurpeloton werd afgemaakt. Aan dit soort discussies brand ik voortaan mijn vingers dus niet meer. Deze verhelderende gedachte was voor mij een flinke opsteker. Vuurtje?